Geçmişteki Gölge - Bölüm 2

Apartmana girdikten sonra fazla ses çıkartmaması için kapıyı yavaşça kapatan İrem, doğruca asansöre yöneldi. Kontrol paneline bakılırsa asansör zemin katta değildi, ama aşağıya doğru geliyordu. İçinden "Kim bilir yine kiminle karşılaşacağım?" diye söylenen İrem, asansörün birinci katta olduğunu fark edince, birkaç adım atarak geriye doğru çekildi.
Kapı açıldıktan sonra, karşısında bir alt katta oturan Defne ve Levent Su çiftinin kızı Bengü'yü buldu. "Seninle karşılaşacağımı tahmin etmiyordum." dedi İrem gülümseyerek. "Nasılsın canım?"
"İyiyim canım. Seni sormalı?"
"Bitkin olmama rağmen keyifliyim."
"Belli oluyor." dedi Bengü. Gözlerini kapatarak başını İrem'i onaylıyormuşçasına hafifçe sallarken gülümseyiverdi. "Hayırdır? Nereden geliyorsun?"
"Sevgilimle birlikteydim. Bugün harika bir hava vardı... Biz de bunu fırsat bilip dışarı çıktık!"
"Çok iyi yapmışsınız! Dışarı çıkıp dolaşmak için gerçekten de harika bir hava vardı. Ben de öğle vakti sahilde şöyle bir yürüyüşe çıktım da, ortalık fazlasıyla cıvıl cıvıldı." dedi Bengü. "Nerelere gittiniz bakayım?"
"İlk olarak Konak Pier'e gittik. Biliyorsun ki orası ilk göz ağrımızdır."
"Bilmez miyim?"
"İşte oradaki kafeteryaya oturduk. İlk çıktığımız gün gittiğimiz kafeteryaya" dedi İrem. Gözünün önüne gelen saçını, eliyle hafifçe kulağının arkasına attıktan sonra devam etti. "Eften püften konulardan konuşurken ister istemez şöyle bir geçmişe doğru dalıp gittik. Tabi benim yine içim sızladı, ama yapabileceğim bir şey yok."
"Anlıyorum..." dedi Bengü, ama sonradan verdiği cevap hiç de hoşuna gitmedi. "Özür dilerim İrem. Anlamam mümkün değil, ama Allah'tan Berkay var. Yoksa..."
"Sorun değil. Neyse, oradan kalktıktan sonra da İnciraltı tarafına geçtik. Sahildeki boş olan banklardan birine oturup epey bir süre denizin sesi eşliğinde şehrin ışıklarını seyrettik." dedi İrem. Çatallaşan sesini düzeltebilmek için hafifçe öksürdü. "Başka da bir şey yapmadık."
"Bakın siz şu işe! Bizim çifte kumrular romantik takılmışlar!"
"Tabi kızım, öyle bir manzara karşısında ne yapmamızı bekliyordun?" dedi İrem gülerek. "O değil de, bir ara öyle bir içim geçti ki az daha uyuyordum."
"Uyusaydın ya! Zaten sevgilinle başbaşasın, ortam da hazır, bıraksaydın ya kendini Berkay'ın kollarına!" dedi Bengü. Hafif bir şekilde İrem'in omzuna vurdu. "Ah İrem! Ah İrem! Senin yerinde ben olacaktım, böyle bir fırsatı asla kaçırmazdım!"
"Onu ben de istedim, ama... Neyse, sen nasılsın? Nereye gidiyordun?"
"Fena değilim. Bildiğin gibiyim işte, değişik bir şey yok." diyerek cevap verdi Bengü. "Bakkala gidiyorum. Alınması gereken birkaç şey varmış."
"Bu saatte açık bakkal bulabilecek misin?"
"Bilmem ki? Şansımı deneyeceğim. Bulabilirsem ne ala, bulamazsam hapı yuttum demektir! Açık bakkal bulana kadar dolaşmam gerekebilir. O da olmazsa, doğruca süpermarkete gitmem gerekecek."
"Hadi bakalım. Seninle geleyim mi?"
"Yok, gerek yok. Zaten bitkinsin. Yolda bayılırsın şimdi, bir de seninle uğraşmayayım..." dedi Bengü. Kendi kendine kıkırdadı. "Bu seferlik eksik ol!"
"İyi bakalım, öyle olsun."
Bengü tam İrem'e veda edecekti ki, aklına son anda bir şey geldi. "Bu arada, sana bir şey söyleyecektim."
"Ne söyleyecektin canım?"
"Bugün, sanırım öğle vaktiydi, ama tam hatırlayamıyorum, üçüncü katta oturan Füsun hanım ile annemin arasında geçen sohbete kulak misafiri oldum."
"Hayırdır? Yine ne konuşuyorlardı?"
"Seninle ilgili..."
"Benimle mi ilgili?"
"Evet."
"Neydi ki konuştukları?"
"Herhalde Füsun hanım Berkay'ı sorun ediyor."
"Ne yapmışız ki sorun etsin?"
"Bir şey yaptığınızdan dolayı değil de, hani ara sıra sana kalmaya geliyor ya?"
"Evet...?"
"Evde ne yapıyormuşsunuz? Bütün mesele bundan ibaret."
"Hadi ya!" dedi İrem. Sinirleri hafiften gerilmişti. "Peki annen ne dedi?"
"Ne desin? Herhangi bir sorun olmadığından; çünkü, aklı başında gençler olduğunuzdan falan bahsetti, ama Füsun hanım pek ikna olmamış olacak ki kendi kendine söylendikten sonra gitti. Neler söylediğini tam anlamadım."
"Her apartmanın mutlaka bir delisi olur, bizimki de öyle görünüyor ki Füsun hanım." dedi İrem. "Yapacak daha iyi bir işi yok mu? Niye benimle bu kadar yakından ilgileniyor? Niye Berkay ile evde yaptıklarımı merak ediyor? Ona ne oluyor?"
"Sesini fazla yükseltme İrem, şimdi duyacak."
"Duysun! O ev benim evim! İçinde ne yapacağıma da ben karar veririm!" dedi İrem. Sesi normalinden fazla yüksek çıkıyordu. "Evin içinde at gibi koşturuyor muyum? Hayır! Bağıra çağıra konuşuyor muyum? Hayır! Apartman sakinleriyle iyi geçiniyor muyum? Evet! Bu zamana kadar ne zaman bir taşkınlık yaptığımızı gördü? Hiçbir zaman! E peki daha ne?"
Bengü, sessiz bir şekilde durup sadece İrem'i dinliyordu.
"Hayatım, tepkim sana değil, biliyorsun, ama sinirlendim. O kadının sürekli benimle uğraşmasından artık bıktım! Yeter!"
"Benim açımdan herhangi bir sorun yok da, durduk yere başını ağrıtmaman için öyle dedim."
"Biliyorum canım, ama bu, bardağı taşıran son damla oldu. Bir ara gidip onunla konuşmaya çalışacağım. Beni daha yakından tanıması için bir fırsat sunmak istiyorum! Eminim seve seve kabul edecektir!"
"Şansını bir dene bakalım." dedi Bengü. Masum bir gülümseme ile İrem'e bakıyordu. "Neyse, ben bakkala gideyim. Dua et de açık bir tane bulabileyim!"
"Umarım bulabilirsin!"
"Sağol canım, görüşürüz."
"Görüşürüz!" dedi İrem ve asansöre binip evinin bulunduğu katın düğmesine bastı.

Sekizinci kata gelen asansörden inen İrem, cebinden çıkarttığı anahtarını otomatik olarak yanan kat ışığının da yardımıyla kullanarak kapısının kilidini açıp evine girdi. İlk yaptığı şey ev telefonuna bakmak oldu. Neyse ki arayan veya mesaj bırakan kimse olmamıştı. Gerçi kim arayacaktı ki? "Düşündüğüm şeye bak..." diye söylendikten sonra azıcık dinlenebilmek için salondaki kanepeye oturdu. Ne kadar bitkin olduğunu o an bir kez daha anladı. Kendisini gün boyu hiçbir şekilde oturamamış gibi yorgun hissediyordu. Oysa ki, gün boyu neredeyse hep oturmuştu. "Herşeye rağmen insanın evi gibisi yok." diye düşündü. Kendisini cennetteymiş gibi huzur dolu hissediyordu. Keyifle gülümsedi. Bir yandan dinlenirken, bir yandan da ne var ne yok diye televizyona bakmaya karar verip kumandayı eline aldı, ama ne var ki, kanallar arasında dolaşırken yorgunluğunun da etkisiyle olduğu yerde sızıp kaldı.

Garip bir his ile uyandı İrem. Sanki birisi onu uyanması için dürtmüş gibi hissediyordu. Birden içi ürperdi. Kendisine gelebilmek için gerindikten sonra şöyle bir etrafına baktı. Beklemediği bir manzara ile karşılaşan İrem, nerede olduğunu anlamaya çalışıyordu. Uyku sersemi olmasının da etkisiyle bir süre sağlıklı düşünememiş olsa da, kısa bir süre sonra nerede olduğunu anlamasıyla büyük bir şok yaşaması bir olmuştu. Kendi evindeydi, ama salon tamamen boştu. Etrafta eşya adına sadece üzerinde oturmakta olduğu kanepe vardı. Yaşadığı şokun etkisiyle konuşmakta zorlanan İrem, ilk başta evine hırsız girdiğini sanmıştı ki, gözü duvarlara takılınca bu düşüncesinden vazgeçmek zorunda kaldı. Oldukça garip göründüklerini fark etti. Daha önceden böyle değillerdi. Normalinde krem rengindeydiler, ama o an için nedense buzla kaplanmış gibi bembeyaz görünüyorlardı. Bu durum, İrem'in tedirginliğini birazcık daha arttırdı. Titrek bir sesle "Burada neler oluyor?" diye fısıldadı, ama alacağı cevap onu pek ikna etmeyecekmiş gibi görünüyordu. En azından şimdilik...
Yerinden kalkıp yavaş adımlarla tam karşısındaki duvara doğru gitti. Dokunup dokunmamak arasında kararsız kalmıştı; çünkü, tedirgindi, ama bir yandan da ne olduğunu merak ediyordu. En sonunda merakına yenik düşüp dokunmayı seçti. Öyle görünüyor ki, duvarlar ne olduğu bilmediği bir malzemeden yapılmaydı. Eliyle kapı çalar gibi vurduğunda duyduğu ses, banyosundaki fayanslardan çıkan ses ile aynıydı, ama duvarlar hiç de seramikten yapılma gibi görünmüyordu. Bu arada, banyo tarafından geldiğini tahmin ettiği bir ses duydu. Nereden geldiğini öğrenebilmek için koridoru takip etmeye başlayan İrem'in gözüne çarpan ilk şey, banyo haricinde koridorda başka hiçbir odanın bulunmadığıydı.
"Umarım mantıklı bir açıklaması vardır..." diye fısıldadıktan sonra kendinden emin olmaya çalıştığı adımlarıyla banyoya doğru yaklaştı. Salon ve banyo haricinde girebileceği başka bir oda olmadığına göre, ses banyodan gelmişti. Derinden bir nefes alıp "Ne olacaksa olsun..." dedikten sonra cesaretle karışık korku ile başını banyodan içeri uzattı. Karşılaştığı manzara yüreğini ağzına getirmişti. Her ne kadar ilk başta halüsinasyon olduğunu düşünse de, halüsinasyon olamayacak kadar gerçekçi olduğunun farkına varması fazla uzun sürmedi. İçeride Cemre vardı. Bunun bir şaka olduğunu düşünüyordu İrem, ama sesin kaynağı Cemre'ye aitti! Gördüğüne inanamaz bir şekilde "Cemre...? Başın... Ne oldu?" diye fısıldadı. Sözcükler boğazında düğümleniyor, bir türlü konuşamıyordu. Bu esnada, gözü tekrar Cemre'nin başına takıldı. Bir gariplik vardı. Öyle ki, Cemre'nin kafasıyla vücudu doksan derecelik bir açı oluşturuyordu. O kadar tuhaflık üstüne bir de bu eklenince İrem'in kafası tümden karıştı. Nereden başlaması gerektiği veya ne sorması gerektiği hakkında hiçbir fikri yoktu. Büyük bir şaşkınlık yaşıyordu. Bu sırada, Cemre de İrem'e doğru döndü. Gözlerine bakıp şöyle bir tepeden tırnağa süzdükten sonra yaptığı işi bıraktı. Hiçbir şey söylemeden üzerine doğru yürümeye başladı. Korkudan paniğe kapılan İrem, birkaç adım geriledi, ama öyle görünüyor ki birkaç adım ile kalmaması gerekiyordu; çünkü, Cemre'nin pek durmaya niyeti yoktu.
"Cemre!" diye seslendi İrem. "Burada ne arıyorsun? Burada ne yapıyorsun? Boynuna ne oldu?"
Cemre ise hiçbir şey söylemeden sadece İrem'in üzerine doğru yürüyordu. Gözlerindeki ifadeye bakılırsa, İrem'i yakaladığı anda hiç de iyi şeyler yapmayacaktı.
"Beni duyuyor musun? Hey! Soruma cevap ver!"
Cemre, hiçbir şekilde İrem'in söylediklerine kulak vermeden, sadece yürüyordu. Kafasındaki tek düşünce ise İrem'i bir an evvel yakalamaktı.
Birlikte salona kadar geri geldiler.
İrem, kaçabileceği başka hiçbir yer olmadığını fark etti. Yapabileceği tek şeyin duvara yaslanıp olacakları izlemek olduğuna karar verdi. Sadece Cemre'yi izliyor, ne yapmak istediğini anlamaya çalışıyordu.
Cemre ise vücuduna göre doksan derece yatay duran kafası ile ağır aksak yürüyerek İrem'e doğru yaklaşıyordu. Öfke bürümüş olan gözlerini tamamıyla ona odaklamıştı ki, hafif bir denge kaybı ile kafası vücudundan ayrılıp yere düştü. Kafası düşer düşmez ellerini kullanarak kafasını aramaya başladı Cemre, ama ne yaparsa yapsın bir türlü bulamıyordu.
İrem, Cemre'nin düştüğü bu durum karşısında daha da bir dehşete kapılmıştı. Her ne kadar Cemre o an için İrem ile ilgilenmiyor olsa da, İrem kendisini deli gömleğiyle bağlanmış gibi hissettiği için herhangi bir hamle yapamıyordu. "Cemre! Artık yeter! Beni tanımıyor musun? Ben İrem'im! Senin kardeşinim!" diye bağırdı. Elini kolunu halen hareket ettiremiyor, düşünmeyi bile beceremiyordu. Sadece bağırabiliyordu... Bu arada, Cemre'nin eklemleri de daha fazla dayanamaz oldu. İlk önce sol bacağı, ardından da sağ bacağı kalçasından koptu. Dengesi tamamen bozulan Cemre'nin yüz üstü düşmesiyle birlikte tüm vücudu, İrem'in gözlerinin önünde porselen bir vazo gibi paramparça oldu.
Sıçrayarak uyanan İrem, kendisine gelir gelmez şöyle bir salona baktı. Neyse ki eskisi gibiydi. Gördüğünün bir kabus olduğundan emin olduktan sonra rahatlar gibi olmuştu ki, sol kolunda hafif bir serinlik hissetmeye başladı. Ne olduğuna bakmak için başını çevirdiği anda Cemre ile burun buruna geldi.
"Benden kurtulabileceğini mi sandın?"
Cemre'nin bu sözleri İrem'in kulaklarında defalarca yankılandı. Gördüğünün bir halisünasyon olup olmadığı konusunda kararsız kalmıştı. Öylesine gerçekçi görünüyordu ki, elini uzatsa dokunabilecekmiş gibiydi. Korkudan çığlık atarak yerinden kalkan İrem, arkasını döndüğü anda Cemre'nin yerinde olmadığını gördü. Bu da mı bir kabustu? Cemre yerinde olmadığına göre, evet, bu da kısa süreli bir kabus olarak geçmişte kalmıştı. Derin bir nefes aldıktan sonra tekrar kanepeye oturdu İrem. Sakinleşmeye çalışıyordu. Bir süre boş boş yere baktı. Hiçbir şey düşünmek veya yapmak istemiyordu. Tek istediği sakinleşebilmekti. Gördüğü kabusun gerçekçiliği yüreğini yeterince ağzına getirmişti. Bir süre öylece oturan İrem, başını kaldırıp televizyona baktığında karlanma yaptığını fark etti. Amaçsızca gülümsedikten sonra, herşeyi unutabilmek için yatmaya karar vermişti ki, Berkay'ın arayacağını hatırladı, ama ne var ki pek konuşacak hali yoktu. Telefonundan Berkay'a mesaj yolladı. Çok yorgun olduğunu, konuşacak hali olmadığını ve sabahtan onu arayacağını bildirdi. Ardından da televizyonu ve salonun ışığını kapatıp üzerini değiştirmek için yatak odasına gitti. Hem odasının havasız kalmış olmasından, hem de gece rahat uyumak istediğinden dolayı ilk işi pencereyi açmak oldu. İçeri gelen serin hava ona mutluluk vermişti. Kısa bir süre pencereden dışarıya baktı. Hayat hiç durmaksızın devam ediyordu. Apartmanın önünden geçen iki sevgilinin gülüşmelerini duydu. Hoşuna gitmişti. Aklına Berkay geldi, ama tam bu sırada, hala müşteri bulmak için kornaya basan taksi şoförü, müşteri bulmayı başarmış mıydı bilinmez, ama o duygusal atmosferi berbat etmeyi başarmıştı. "Taksici işte ne olacak..." diye söylendi İrem. Pencerenin önünden çekildikten sonra da kendisini bir külçe gibi yatağa bıraktı. Anlaşılan o ki, bu gece yattığı yeri beğenecekti. Tenini okşayan o tatlı esinti ile rüyalar alemine daldı.

Gözlerini açtığı anda, neresi olduğunu bilmediği bir yerde yattığını fark etti. Tüylerini ürperten soğuk hava tüm bedenini kaplamıştı. Fazlasıyla üşüyordu. Nerede olduğu anlamak için etrafına şöyle bir göz gezdirdi. Tahmini olarak Karşıyaka İskelesi'ne yakın bir yerdeydi. Ortalıkta kimsecikler yoktu. Şehir sanki yıllar önce terk edilmiş gibi bir izlenim yaratıyordu. Yoldan geçen ne bir araba, ne de bir insan vardı. Huzursuzluk veren bir ölüm sessizliği hakimdi. Her ne kadar etrafta herhangi bir ışık kaynağı olmasa da, ortamdaki nesneler birazcık olsun seçilebiliyordu. O esnada hafiften esen bir rüzgar ile sürüklenen yaprakların çıkarttığı ses, İrem'in tüylerini de diken diken etti. Neden özellikle orada yatmakta olduğunu anlamaya çalışıyordu ki, tam karşısında duran ve İzmir'in ilk yıllarından bu yana ayakta kalmayı başarabilmiş olan o evi, sakin, sessiz ve binaların arasında olmasına rağmen tamamıyla yalnızlığa terk edilmiş bir durumda olan ve önünden gelip geçerken her seferinde İrem'in kendisini bir tuhaf hissettiği o eski evi gördü. Yerden yavaşça kalktı. Eve doğru yürümeye başladı.
Önüne geldiğinde, bahçeye girmek kullanılan çift kanatlı demir kapının, bir zincir yardımıyla bağlanmış olduğunu fark etti. Kafasını kaldırıp evi dikkatlice incelemeye başladı. Bunca yıl nasıl ayakta kalabildiğine hayret ediyordu. Öylesine döküntü bir hali vardı ki, hafif bir üfleme ile iskambil kağıtlarından oluşma bir kule gibi yıkılabilirdi. Hafiften esen rüzgarın evin duvarlarını yaladığı sırada duyulan uğultu, sanki İrem'i eve çağırıyor gibiydi, ama eve girebilmesi için öncelikle bahçeye girmesi lazımdı. Karşısında duran çift kanatlı demir kapıyı incelemeye başladı. İçinden geçebileceği ufak bir boşluk bulması yeterliydi. Neyse ki kapının alt tarafında sığabileceği kadar bir boşluk olduğunu gördü. Birazcık uğraştıktan sonra da içeri girmeyi başardı.
Yerden kalkıp üstünü başını bir güzel silkeledi. Başını kaldırıp eve tekrar baktı. Ev, artık daha heybetli ve daha karanlık görünüyordu. Yavaş adımlarla yaklaşmaya başladı. Korka korka merdivenlerinden çıkıp giriş kapısının önüne geldi. Açmaya çalışmadan önce kafasını sol tarafa doğru çevirip bahçenin arka tarafına doğru giden yola baktı. Arka bahçede de ne olduğunu merak ediyordu, ama elinde herhangi bir ışık kaynağı olmadığı için gitmeye pek cesaret edemiyordu. Tekrar kapıya baktı. Elini belli belirsiz bir şekilde uzatıp açmayı denedi. Kapı kilitli değildi. Birazcık ittirdi. İçeri doğru dikkatlice bakıp bir şeyler görmeye çalıştı. Ne var ki, içerisi de en az dışarısı kadar karanlık olduğundan dolayı pek bir şey görünmüyordu. En azından İrem göremedi, ama karanlığın derinliklerinden gelen o belli belirsiz ışık hüzmesini zor da olsa fark ediyordu. Bir an için takip edildiği hissine kapılarak arkasını döndü. Etrafta hareket eden hiçbir şey yoktu. Ortalık oldukça sessizdi. Bu durum, İrem'i fazlasıyla rahatsız ediyordu. Bahçenin arka tarafına giden yola tekrar baktı. Dikkatini çeken tek şey, esintinin birazcık artmış olduğuydu. Öyle ki, sanki evin önünden bir nehir akıyor gibiydi. Kapıya son kez baktı. Rahatça geçebileceği kadar aralayıp içeriye doğru süzüldü.
Evin içi son derece kasvetliydi. Öyle ki, iç boğucu atmosferini destekleyen o eski ve tozlu duvarlar sanki İrem'in üstüne üstüne geliyormuş gibi oluyordu. Bir adım bile atamadan ruhumun daraldığını sonuna kadar hissedebiliyordu. Elinde herhangi bir ışık kaynağı olmadığından dolayı bir yandan bastığı yere dikkat ederek yürümeye çalışırken, bir yandan da nereden geldiğini bilmediği tuhaf uğultular duyuyordu. Aynı korku filmlerindeki gibiydi. Sanki her an bir saldırıya uğrayacakmış gibi hissediyordu. Bu durum kendisini fazlasıyla korkutuyordu İrem'i, ama geri dönmeye de hiç niyeti yoktu. Sonunda hayatına mal olacak olsa da her türlü maceraya atılmayı seviyordu. Hiçbir şeye aldırış etmeden yürümeye devam edip ışığa doğru gitti İrem. Işığın kaynağı bir odadaydı. İlk bakışta her şey normal gibi görünüyor olsa da, bir tuhaflık olduğunu fark etmesi hiç de uzun sürmedi. Işığın kaynağı, herhangi bir lamba veya ona benzer bir şey değildi, pencereden içeri giren güneş ışığıydı! Yanılıyor olduğunu düşünüyordu; çünkü, dışarısının zifiri karanlık olduğunu biliyordu. Emindi. Öyleydi, ama her şey öylesine gerçekçiydi ki hayrete düşmemek elde değildi. Ne diyeceğini bilemiyordu İrem. Kelimeler boğazına takılmıştı. Bu arada, odanın içerisindeki iki yatak gözüne takıldı. Bir tanesi, tam odanın girişine yakın bir yerdeydi ve boştu. Örtüsü de hiç bozulmamıştı, ama diğeri, pencerenin sağ tarafında ve dip köşedeydi. Öteki yatağın aksine, bunun üzerinde yatan biri vardı. Muhtemelen İrem'in tanımadığı biriydi. Dikkatini o tarafa yönelttiğinde, yatakta yatan kişinin gençten bir kız olduğunu gördü. Kendisiyle hemen hemen aynı yaşlarda olduğunu düşünüyordu. Zira çocuk denecek bir görüntüsü yoktu. Yüzü duvara dönüktü. Belli ki üşüyordu; çünkü kıvrılmış bir vaziyette yatıyordu. Kıza yaklaşmak için belli belirsiz bir hamle yapmaya çalıştığı sırada, "Bunca zamandır seni bekliyordum... En sonunda geldin." diyen garip bir ses duydu İrem.

Sanki uzunca bir süredir nefesini tutuyormuşçasına nefes nefese uyandı. Terden sırılsıklam olmuştu. Kalbi de göğüs kafesini parçalayıp dışarı fırlayacakmışçasına hızlı hızlı atıyordu. Kafasını kaldırıp sağına soluna şöyle bir bakana kadar durumundan pek emin olamamıştı İrem. Halen kabus mu görüyordu? Yoksa uyanmış mıydı? Görünen o ki kendi evindeydi. Rahatlamak için başını yastığa geri koyar koymaz telaş içinde yataktan kalktı. Cep telefonuna sarıldığı gibi Berkay'ı aradı, ama ne yazık ki telefonu kapalıydı. Ev telefonunu çaldırmak zorunda kaldı. Numarayı çevirdikten sonra beklemeye başladı. Telefon uzun uzun çalarken, tam İrem'in kapatmaya karar verdiği sırada biri telefona cevap verdi. Hattın öteki ucunda Berkay'ın olmasını umarak, meraklı bir ses tonuyla "Alo...?" dedi.
"Alo...? Kimsiniz?"
"Benim, İrem." dedikten sonra bir süre durdu. "Berkay? Sen misin canım?"
"Üzgünüm..." dedi Berkay. "Uyku sersemi olduğumdan ilk anda sesini alamadım. Evet canım, benim. Ne oldu bu saatte?"
"Önemli değil... Rahatsız ettiğim için üzgünüm."
"Sorun değil. Hayırdır? Bu saatte aramazdın?"
"Biliyorum, ama önemli bir konu var." dedi İrem. Sinirden sesi titriyordu. "En azından benim için önemli."
"Nedir?"
"Telefonda anlatamam. Buraya gelmen lazım."
"Bu saatte mi?"
"Evet." dedikten sonra devam etti İrem. "Önemli bir şey olmasa bu saatte aramazdım, ama yardımına ihtiyacım var."
"Pekala..." dedi Berkay. İrem'in sesindeki ciddiyete bakılırsa kurtuluşu yoktu. "Hemen çıkıp geliyorum."
"Sana minnettarım. Bekliyorum. Çabuk gel, ama dikkatli ol. " dedi İrem. Telefonu kapattıktan sonra Berkay'ın gelişini beklemeye koyuldu.

Elini yüzünü yıkayıp kendine gelmek için banyoya gitti İrem. Işığı açmasıyla gözlerinin kamaşması bir olmuştu. Gözlerinin ışığa alışabilmesi için bir süre bekledikten sonra lavaboya yönelip yüzünü yıkmaya başladı. Nasıl göründüğüne bakmak için kafasını kaldırdığı anda, aynadaki tuhaflığı fark etti. Neredeyse boydan boya çatlamıştı. Elini uzatıp aynaya dokunmak istedi, ama korkuyordu; çünkü, her ne kadar aynanın çatlamasının batıl bir inanç olduğunu biliyor olsa da, yine de içine bir kuşku düşmüştü. O an için yapabileceği başka bir şey olmadığı için kendisine bir kahve yapıp balkona çıktı. Berkay'ı beklemeye koyuldu.

Çok geçmeden Berkay'ın arabası apartmanın önüne yanaştı.
Sevgilisini balkondan seyretmekte olan İrem, Berkay'ın arabadan inip apartmana girişini gördükten sonra kapıyı açabilmek için içeri girdi.
Asansörün sekizinci kata gelişini duyar duymaz evin kapısını açtı. Açar açmaz da Berkay'ı tam karşısında bulduğu gibi boynuna sarılıp evin içine doğru hızla çekti.
"En sonunda gelebildin!" dedi. Bir kolu halen Berkay'a sımsıkı sarılıyken, diğer eliyle de kapıyı hızla ittirip kapattı. "Gözlerim yollarda kaldı!"
"Şansıma yollar boştu. Ben de bir an evvel gelebileyim diye gazı kökledim. 'Şekil A'da görüldüğü gibi buradayım." dedikten sonra İrem'e baktığında, meraklı bir şekilde kendisini dinlemekte olduğunu gördü. "Fazla geç kalmadım değil mi?"
"Hayır canım, kalmadın. Hatta beklediğimden bile erken geldin." dedi İrem. "Seni seviyorum."
"Ben de seni seviyorum."
Gözlerindeki o hayranlık dolu bakışlarla Berkay'ın gözlerinin içine bakıyordu İrem. "Ne kadar şanslıyım biliyor musun?"
"Hiç şüphem yok."
"E bozdun bütün romantizmi! Ne güzel havaya girmiştim oysa ki!" dedi İrem. "Neyse. Sana da kahve yapayım mı? İster misin?"
"Beni bu saatte kahve içmek için çağırmış olamazsın değil mi?"
"Saçmalamazsan iyi olacak. Biliyorsun değil mi?" dedikten sonra sorusunu tekrarladı İrem. "Kahve istiyor musun?"
"Şu an kahve içmek istediğimden pek emin değilim. Onun yerine meyve suyu varsa içebilirim."
"Dolapta olacaktı." dedi İrem ve salona doğru gitti. "Gerçi yanılmıyorsam dün sabah son kalan kutuyu da bitirmiştim, ama sen yine de bir bak."
Berkay, buzdolabının kapağını açıp şöyle bir içine baktı. En alttaki gözün dibinde bir kutu meyve suyu duruyordu. "Yanılmışsın... Halen bir kutu var! Tam bir bardak çıkar mı bilmiyorum, ama sonuçta var mı? Var!"
"Şansın varmış!" diyerek cevap verdi İrem. "Gerçi benimle birlikte olan biri nasıl şanslı olmasın ki?"
"Tabi ya... Ne demezsin!"
"Ne dedin sen?" diye sordu İrem. Seri adımlarla mutfağın kapısına kadar gelmişti. "Ne dedin? Duymadım!"
"Önemli bir şey değil... Kendi kendime söylenip durdum." dedi Berkay. Seçtiği bardağa meyve suyunu doldururken bir taraftan da İrem'e bakıyordu. "Hayırdır? Ne oldu? Umarım bahsedeceğin şey gelmeme değecek kadar önemlidir."
"Bir süredir tekrar tekrar gördüğüm bir rüya vardı. Hatırlıyor musun?"
"Sahildeki eski ev ile ilgili olan değil mi? Hani şu hep aynı şekilde başlayıp hep aynı şekilde biten?"
İrem, başını sallayarak Berkay'ı onayladı. "Evet, işte o rüyadan bahsediyorum."
"Dur tahmin edeyim... O rüyayı tekrar gördün?"
İrem, yine başını sallayarak Berkay'ı onayladı. "Evet, tekrar gördüm. Yalnız bu seferki son derece gerçekçiydi. Sanki o evin içine gerçekten girmişim de, sonrasında buraya, yani kendi evime dönüp uyanmışım gibi hissettim."
"Peki bunun, benim buraya gelmem ile alakası nedir?" diye sordu Berkay. Tam meyve suyundan bir yudum alacaktı ki, İrem ile göz göze geldi. "Hayır... Bu bakışlarını hiç beğenmedim! Muhtemelen tahmin ettiğim şeyi düşünüyorsun."
"Alakası şu ki, ben o eve girmek, içinde nelerin olduğunu görmek istiyorum. Başlarda hiç de aldırış etmemiştim, biliyorsun, ama aynı rüyayı tekrar tekrar gördükten sonra meraklanmaya başladım."
"İşte ben de bundan bahsediyordum." dedi Berkay. Elindeki bardağı bankonun üzerine koydu. "Olur, gireriz, ama öncelikle evin bitişiğindeki kafeteryanın sahibiyle bir konuşalım. En azından o evin içini görebilmek için kimden veya kimlerden izin alabileceğimizi öğreniriz. İzin verirlerse de gireriz."
"Hayır, ben şimdi gitmek istiyorum."
"Ne? Şimdi mi? Hayatım şaka mı yapıyorsun?"
"Ciddiyim..."
"İyi de... Dinle..." dedi Berkay. Gözünün ucuyla saatine bir baktı. "Herşeyden önce gecenin üçü oldu. Sonrasında, eğer izinsiz bir şekilde o eve girerken yakalanırsak ne olacak?"
"Bilmem ki?"
"Hayatım..." diyerek devam etti Berkay. Bu arada, elini de İrem'in alnına koydu. "Hmmm... Ateşin yok. Gayet iyisin."
"Tabi ki de iyiyim!" dedi İrem. Heyecandan yerinde duramaz bir haldeydi. "Ne olursa olsun yanımda olacağını, bana daima destek çıkacağını söyler durursun. Ben de işte tam şu anda senden o vaad ettiğin desteği istiyorum. Geliyor musun?"
"Ne desem bilmiyorum ki?" diye söylendi Berkay. Birazcık düşünmeye çalıştı, ama sonradan vazgeçti; çünkü, İrem'i ikna edemeyeceğini biliyordu. Boşuna uğraşmanın bir anlamı yoktu. "Pekala... Yapacak bir şey yok. Hadi gidelim."
Aldığı cevaba fazlasıyla sevinen İrem, Berkay'ın boynuna sarıldı. "Bana destek çıkacağını biliyordum!" dedikten sonra da üstünü başını değiştirebilmek için doğruca yatak odasına koştu.
Berkay ise ayakkabılarını giyebilmek için kapıya doğru yöneldi.
Evi iyice bir kontrol ettikten sonra da kapıyı kilitleyip çıktılar.